ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!
Θα μας βρείτε και στο Facebook
πατήστε στην εικόνα
Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018
Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2018
Ξενώνας Παπανικόλα: Τρεις νέοι που επένδυσαν σε ένα ξεχασμένο χωριό της Αρκαδίας
ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Της Ρούλας Κωνσταντοπούλου *
Τρεις νέοι που είναι από αυτές τις…υπέροχες περιπτώσεις στο τουρισμό. Η κρίση, τα επίπεδα “ασφυξίας” στην ζωή της πόλης και η αναζήτηση για μία ποιότητα ζωής τους οδήγησαν μακριά από την Αθήνα που μεγάλωσαν. Συνέχισαν την ζωή τους σε ένα από τα ξεχασμένα παραδοσιακά χωριά της Αρκαδίας, την Πιάνα -το χωριό της γιαγιάς τους.
Και φαίνεται ότι κέρδισαν το στοίχημα, δημιουργώντας πάνω στις δύο μεγάλες τους αγάπες. Τον τουρισμό και το χωριό τους. Γιατί δεν αρκεί απλά να ακολουθήσεις την τάση που επικρατεί στον τουρισμό με την αύξηση της ζήτησης ορεινών αυθεντικών παραδοσιακών προορισμών, αλλά πρέπει να ξέρεις και τον τρόπο και να αγαπάς τον δρόμο που έχεις επιλέξει.
Ο Δημήτρης Τριανταφυλλίδης, η σύζυγος του Ευαγγελία και ο αδερφός του Παναγιώτης, το 2016 πήραν στα χέρια τους τον ξενώνα Παπανικόλα του θείου τους και έκαναν μια νέα αρχή. ‘Εστησαν μια επιτυχημένη επιχείρηση, με επαναλαμβανόμενους πελάτες από το εξωτερικό και εξαιρετικές κριτικές.
Η απόφαση τους να δοκιμάσουν την τύχη τους στον τουρισμό στην άγνωστη Πιάνα το γραφικό χωριό στο όρος Μαίναλο, περίπου 160 χιλιόμετρα από την Αθήνα και να στήσουν κάτι δικό τους μακριά από το μαζικό τουρισμό, δεν ήταν τυχαία, αφού ο Δημήτρης και ο Παναγιώτης είναι απόφοιτοι τουριστικών επαγγελμάτων στη Σχολή Τουριστικής Εκπαίδευσης Αναβύσσου (ΣΤΕΑΝ).
Έχουν επισκέπτες στον ξενώνα χειμώνα-καλοκαίρι κι αυτό δεν έγινε από την μία στιγμή στην άλλη. Δούλεψαν βάσει στρατηγικής και χρησιμοποίησαν πέρα από τις πλατφόρμες κρατήσεις -όπου ο ξενώνας βρίσκεται στο top της βαθμολογίας- τα social media και το ψηφιακό marketing, προωθώντας τις ποιοτικές υπηρεσίες του ξενώνα.
“Στον πελάτη πρέπει να δείχνεις την αλήθεια. Όταν θα έρθει στον ξενώνα Παπανικόλα, πρέπει να ζήσει την εμπειρία που έχει μοιραστεί στις κριτικές στην πλατφόρμα και στα social media. Αυτό είναι και η επιτυχία μας”, λέει στο tourismtoday ο Παναγιώτης.
“Υπάρχει μία νοητή γραμμή ανάμεσα σε εμάς και τον πελάτη, συμπληρώνει ο Δημήτρης. Ο επισκέπτης θέλει ανεξαρτησία, τον χώρο του και αληθινό χαμόγελο -γιατί το ψεύτικο το καταλαβαίνει. Θέλει φεύγοντας να έχει γεμίσει τις μπαταρίες του, να έχει χαλαρώσει και να κουβαλάει μαζί του τις καλύτερες αναμνήσεις. Η μεγαλύτερη επιτυχία μας μέχρι στιγμής είναι οι επαναλαμβανόμενοι πελάτες, ιδιαίτερα αυτοί του εξωτερικού.
Η Ελλάδα παρέχει πολλές διαφορετικές εμπειρίες στους ξένες επισκέπτες, κάτι που δεν υπάρχει άλλες χώρες σε αντίστοιχο βαθμό.”
Υποστηρίζουν ότι ο ιδιοκτήτης μιας τουριστικής επιχείρησης πρέπει να έχει γνώση του αντικειμένου του τουρισμού ότι πρέπει να ξεχωρίζεις από τους άλλους, για να σε επιλέξει ο πελάτης και ότι ο τουρισμός είναι ο μόνος τομέας που επιβιώνει στην Ελλάδα και το κράτος πρέπει να επενδύσει σε αυτό ώστε από τις σχολές να βγαίνουν άτομα πλήρως καταρτισμένα και εξειδικευμένα.
Ανήσυχοι και γεμάτοι όρεξη για δουλειά, δεν προσφέρουν μόνο διαμονή στον cozy ξενώνα Παπανικόλα -με τις φίνες αισθητικές παρεμβάσεις της Ευαγγελίας- αλλά εμπλουτίζουν το προϊόν τους με παράλληλες δραστηριότητες. Αναζητούν νέες ιδέες -από την κουζίνα μέχρι τις δραστηριότητες- για να προσφέρουν μία απαράμιλλη εμπειρία στους επισκέπτες τους.
Στο νέο project τους ετοιμάζουν βιωματικές περιηγήσεις σε οινοποιεία, τυροκομεία και μουσεία, γνωριμία με την πλούσια ιστορία, την παράδοση της περιοχής και βόλτες στο ελατόδασος που προσφέρει μια σπάνια θέα μέχρι τα όρια της Αρκαδικής γης. Δραστηριότητες στην φύση σε ένα τοπίο μοναδικό που αλλάζει χρώματα και μυρωδιές ανάλογα με τις εποχές του χρόνου.
“Δεν μετανιώσαμε ποτέ για αυτή την απόφαση μας, λέει στο tourismtoday ο Δημήτρης. Ούτε εγώ, ούτε η γυναίκα μου είχαμε σταθερή δουλειά στην Αθήνα. Υπήρξε ένα διάστημα που για το μεροκάματο, πούλαγα κουλούρια Θεσσαλονίκης. Μέχρι που αποφασίσαμε με την γυναίκα μου, να έρθουμε στο χωριό και να ανοίξουμε ένα καφενείο, με ένα μικρό παντοπωλείο, με βίντατζ στοιχεία. Ε, μαθαίνοντας το ο θείος μας, μας έκανε την πρόταση για τον ξενώνα, ότι καλύτερο θα μπορούσε για εμάς. Σε λίγους μήνες ακολούθησε και ο Παναγιώτης”.
Η λειτουργία του ξενώνα Παπανικόλα στην Πιάνα, έδωσε ζωή στο χωριό. Η Πιάνα είναι ένα ιστορικό χωριό της Αρκαδίας, με λιγοστούς μόνιμους κατοίκους, που έχει χαρακτηριστεί Παραδοσιακός Οικισμός και το όνομά της συνδέεται με το μυθικό θεό Πάνα.
“Είμαστε τυχεροί. Μας στήριξε το χωριό σαν το μοναδικό κατάλυμα και οι ντόπιοι συνειδητοποίησαν ότι ο ξενώνας προσδίδει αξία στο χωριό, επισημαίνει στο tourismtoday ο Παναγιώτης.
Δεν όλα εύκολα στο χωριό. Για παράδειγμα τα καιρικά φαινόμενα, ιδιαίτερα τα χιόνια που κλείνουν οι δρόμοι και δυσκολεύουν την δουλειά μας. Και δεν είναι και εύκολα για τους νέους επιχειρηματίες. Για να πάρεις για παράδειγμα ξύλα δωρεάν θα πρέπει να είσαι δύο χρόνια μόνιμος κάτοικος.
Πάντως στην απόφαση μας τα θετικά είναι περισσότερα από τα αρνητικά και δεν σκεφτήκαμε να τα εγκαταλείψουμε. Άλλωστε κάνουμε κάτι που αγαπάμε οπότε παραβλέπουμε και κάτι στραβό”.
Ο τουρισμός είναι μία δραστηριότητα που δεν αρχίζει και τελειώνει στο κατάλυμα, τονίζουν και οι τρεις στο tourismtoday. Πιστεύουν ότι η εικόνα του προορισμού είναι μία σύνθεση παζλ, από υποδομές σε δρόμους, αεροδρόμια, λιμάνια, τον περιπτερά, τον δήμο, τον ξενοδόχο, τον εστιάτορα, τον ταξιτζή, τον καφετζή, την καθαριότητα.
“Το ότι ο ταξιδιώτης περνάει καλά στον ξενώνα, είναι το μισό κομμάτι, συνεχίζει ο Δημήτρης. Το άλλο μισό είναι να φάει καλά στο εστιατόριο που θα πάει έξω από τον ξενώνα, να έχει ασφάλεια στο οδικό δίκτυο, να μην του χρεώσουν παραπάνω, να μην βλέπει βουνά από σκουπίδια. Και τα σκουπίδια είναι μία πονεμένη ιστορία. Όσο κι αν τα μαζεύουμε εμείς, είναι μία άσχημη εικόνα. Με θλίβει γιατί μας το επεσήμαναν Γάλλοι τουρίστες, που έμεναν στον ξενώνα.
Αυτά πρέπει να αλλάξουν. Και για να αλλάξουν πρέπει να αλλάξει και η δική μας νοοτροπία σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Να γίνουμε πιο ενεργοί πολίτες και να πάρουμε κάποια πράγματα στα χέρια μας. Τουλάχιστον αυτά που είναι “έξω από την πόρτα μας”. Ας ξεκινήσουμε από τα απλά, τα καθημερινά.
Ένα άλλο θέμα που πρέπει να δει η Πολιτεία, επισημαίνει είναι οι πινακίδες για παράδειγμα που είναι όλες στα ελληνικά και ταλαιπωρούν τους ξένους επισκέπτες. Δεν μπορεί να ποντάρεις στην αύξηση των ξένων τουριστών κάνοντας πολιτική με πινακίδες που κανείς δεν καταλαβαίνουν.
Στόχος των τριών νέων επιχειρηματιών ήταν να διατηρήσουν τον παραδοσιακό χαρακτήρα του ξενώνα Παπανικόλα, δίνοντας του μία πιο νεανική νότα και να κάνουν τον επισκέπτη να αισθανθεί σαν το σπίτι του.
“Σε αυτό το σημείο, ξεκινήσαμε από το μηδέν ουσιαστικά, υπογραμμίζει στο tourismtoday ο Δημήτρης, και το πετύχαμε.
Η προηγούμενη εταιρεία που είχε αναλάβει το management και λειτουργούσε τον ξενώνα είχε μία εκ διαμέτρου αντίθετη φιλοσοφία από την δική μας, που είναι η οικογενειακή ατμόσφαιρα.
Η φιλοσοφία μας ήταν απόλυτα ταυτισμένη με την οικογενειακή φιλοξενία. Μπαίνεις μέσα, το τζάκι είναι αναμμένο, μυρίζει το ψωμί που ψήνεται. Το δικό μας χειροποίητο ψωμί και οι δικές μας πίτες.”
Κι όπως σαν στο σπίτι σου, οι καλεσμένοι θέλεις όταν φεύγουν να πάρουν στις αναμνήσεις τους γεύσεις και αρώματα από την φιλοξενία, έτσι και στον ξενώνα Παπανικόλα, στις γαστρονομικές απολαύσεις δεν αφήνεται τίποτα στην τύχη.
“Τα πάντα τα φτιάχνουμε εμείς, λέει στο tourismtoday ο Παναγιώτης. Ότι υπάρχει στο κατάλογο είναι φτιαγμένο με τοπικά φρέσκα προϊόντα. Τυρί και βούτυρο από το τυροκομείο του χωριού, γάλα φρέσκο από τον βοσκό, αυγά φρέσκα, αλεύρι από μύλο της περιοχής.
Στο πρωινό μας σερβίρουμε μαρμελάδες σπιτικές γαλόπιτα της περιοχής, κρέμες, ρυζόγαλα, τυριά, πίτες, ομελέτες, τοπικά αλλαντικά, φρούτα και λαχανικά εποχής.
Εστιάζουμε στην προώθηση των τοπικών προϊόντων και στηρίζουμε τους μικρούς παραγωγούς της περιοχής και τις επιχειρήσεις. Από την λειτουργία του ξενώνα ζουν άλλες είκοσι οικογένειες μέσα και γύρω από την Πιάνα.”
Την κουζίνα την θεωρούν και οι τρεις από τα “καλά χαρτιά” ενός καταλύματος και για αυτό δίνουν ιδιαίτερο βάρος.
Θέλοντας να διαφοροποιηθούν από τις γύρω ταβέρνες που ο επισκέπτης θα εκτονωθεί με κοψίδια της περιοχής, στο μενού τους έχουν ένα κυρίως πιάτο με μαγειρευτά φαγητά που αλλάζει κάθε μέρα -ανάλογα την εποχή και τα φρέσκα υλικά- όπως φασολάδα, γεμιστά, τραχανόσουπα, κόκκορα με χυλοπίτες (παραδοσιακό Αρκαδικό πιάτο), στραπατσάδα άλλο ένα τοπικό πιάτο με αυγά και ντομάτα ενώ σταθερά είναι τα πιο “μοντέρνα πιάτα, τα σνακ σπιτική πίτσα, μακαρονάδες με φαντασία όπως ντοματίνια, φέτα και βασιλικό, όλα με αγνά υλικά και φτιαγμένα εκείνη την ώρα. Όλα φυσικά συνοδεύονται από καλό τοπικό κρασί ή τσίπουρο.
Στα γλυκά πρωταγωνιστούν αυτά της περιοχής όπως η καρυδόπιτα, ο μπακλαβάς, η γαλόπιτα και καρυδάκι του κουταλιού και μην σας κάνει εντύπωση, αφού η Πιάνα περιβάλλεται από καρυδιές. Στο μπαρ του, τα ήσυχα βράδυα θα απολαύσετε ότι κοκτέιλ μπορείτε να φανταστείτε.
“Οι ξένοι, επισημαίνει στο tourismtoday ο Δημήτρης, “ψάχνονται” αρκετά και θέλουν να ανακαλύπτουν καινούργιες παραδοσιακές, αυθεντικές γεύσεις, όπως να ανακαλύπτουν και τέτοιους ξενώνες και γενικότερα περιοχές που βρίσκονται εκτός του τουριστικού χάρτη.
Στην Πιάνα αυτή την στιγμή υπάρχει ο ξενώνας και το καφενείο. Θα έπρεπε να υπάρχουν και άλλα εστιατόρια, να γεμίσει ζωντάνια το χωριό, να έχει και κάπου αλλού να πάει ο επισκέπτης χωρίς να πάρει το αυτοκίνητο του. Όλα αυτά θα λειτουργήσουν σαν ένα “συν” για τον ξενώνα.
Ο μύθος της Αρκαδίας μετράει και λειτουργεί σαν μαγνήτης για τους ταξιδιώτες που ενδιαφέρονται για πολιτιστικές διαδρομές, μας διαβεβαιώνουν. Οι ξένοι επισκέπτες του ξενώνα είναι από Σκανδιναβία, Γάλλοι και ελάχιστοι από Νέα Ζηλανδία και Βραζιλία.
Και οι τρεις υποστηρίζουν με πάθος πως η Αρκαδία θα μπορούσε να είναι κέντρο του τουρισμού, λόγω του ότι προσφέρει ένα ολοκληρωμένο πακέτο με βουνό, θάλασσα, δραστηριότητες, χιονοδρομικό, πολιτισμό, καλύπτει όλα τα γούστα ταξιδιωτών και όλα τα βαλάντια και είναι κοντά στην Αθήνα.
Το επόμενο βήμα τους είναι να αλλάξουν το ενεργειακό κομμάτι της επιχείρησης και να πάρουν το “πράσινο κλειδί” την κατηγοριοποίηση “eco friendly” ξενοδοχείων που δε χρησιμοποιούν πετρέλαιο, βασίζονται σε οικολογικά προϊόντα και σε οικολογικές ενέργειες όπως η κομποστοποίηση.
“Αλλά όλα αυτά πρέπει να γίνουν με δικά μας έξοδα, γιατί τα προγράμματα αργούν να ανοίξουν, τονίζει ο Παναγιώτης και τις περισσότερες φορές τα κριτήρια είναι πάρα πολλά και δε μπορείς να τα καλύψεις. Η Πολιτεία πρέπει σε αυτό το κομμάτι να στηρίξει περισσότερο τους νέους επιχειρηματίες. Και οι επιχειρηματίες του τουρισμού, πρέπει με την σειρά μας να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να αναβαθμιστεί και να αναπτυχθεί αυτός ο τομέας στην Ελλάδα”.
____________
Πέμπτη 23 Αυγούστου 2018
Το «μάτι» των παιδικών μου χρόνων,
Το Μάτι
Το «μάτι» των παιδικών μου χρόνων, οι φωτογραφίες, τα λευκώματα, τα δέντρα, οι χωματόδρομοι, τα τζιτζίκια, το «κόκκινο λιμανάκι», η Ραφήνα με τα καβουράκια της, ο καλός ο κόσμος ο ευγενικός, η καλοσύνη η ευγένεια, η καλή γειτονία, ο σεβασμός για τα παιδιά και τους ηλικιωμένους, η θάλασσα με τα «προβατάκια» -τους αφρούς απ’ το κύμα- γιατί καθημερινά είχε αέρα στη θάλασσα, τα πεύκα και τα γιγάντια κυπαρίσσια, τα συρματοπλέγματα της περίφραξης που έκαναν κάθε κτήμα «διαφανές» προτού αντικατασταθούν με μάντρες –αρχικά τοιχάκια που ψήλωναν χρόνο με το χρόνο- ο παγοπώλης που έφερνε μια κολώνα με πάγο κάθε πρωί καρφώνοντάς την με ένα γάντζο σαν τον Κάπτεν- Χούκ, ο γαλατάς με τα γυάλινα μπουκάλια, ο σουβλατζής με το φορείο του με ρόδες, την τσίκνα και τις κυρίαρχες μυρωδιές από το ξύγκι που έκαιγε στα κάρβουνα για να αλληθωρίσει την όσφρηση του πάσα ένα, μαζί με την ιδιότυπη και εξαίρετη σπιτική σάλτσα του που πρόσθετε με ένα κουτάλι στο τέλος- αφού είχε τυλίξει το σουβλάκι με την πίτα σε ένα χαρτί, ο «κινηματόγραφος « με ένα view-master και ένα πενηνταράκι -δηλαδή μισή δραχμή- για να δεί κανείς απ’ τα περισκόπια του κινούμενου υποβρυχίου της στεριάς,
Οι πρώτοι έρωτες και τα «μπικίνι» μόνο απ’ τις καλλίγραμμες- all the way to the beach- που προκαλούσαν τα μάτια των ανδρών και συγκρατημένους αναστεναγμούς , την διακοπή στις συζητήσεις και τα σχόλια των των «καθώς πρέπει» νοικοκυρών μανάδων, σε στυλ: «εγώ δεν θα το έκανα ποτέ αυτό» ενώ η «τάξη» είχε πλέον διασαλευθεί και σύννεφα ανησυχίας άρχιζαν να μαζεύονται στους νόες των γυναικών σχετικά με το τι μέτρα θα έπρεπε να εφαρμόσουν για να αμυνθούν και να προστατέψουν τους άντρες τους απ’ τις εκθαμβωτικές «κόρες του Πέτα» που ήσαν οι star της πασαρέλας του πρωϊνού….
Ο πατέρας, ο «μπαμπάς του μακροβουτιού» με την ατέλειωτη υποβρύχια πορεία του που κανένας ποτέ δεν συνήθισε, που οι καινουριοφερμένοι δεν πίστευαν ότι συμβαίνει αλλά ότι είναι κάποιο «τρικ» και κρύβεται κάπου για μερικά λεπτά, ενώ ο Ιωάννης μάζευε στην πραγματικότητα αχινούς που τους αποθήκευε στο πολύ ελαστικό μαγιό του 20-25 τη φορά για να τους αδειάσει στην αμμουδιά και να ξαναβουτήξει για τους επόμενους και να τους αδειάσει πάλι σαν τον φακίρη -ανάλογα με τους επισκέπτες που είχαμε- και να τους καθαρίσει μ’ ένα κουτάλι στο σπίτι προσθέτοντας λαδάκι και μπόλικο λεμόνι σε μια σπουδαία αχινοσαλάτα για ορεκτικό με το λευκό παγωμένο κρασί (τις πιο πολλές φορές ρετσίνα) και να αρχίσει το τραγούδι πριν μας διακόψει το μεσημέρι του Ματιού με την νεκρική ησυχία του 2-5 απόλυτη σιγή της «σιέστας» του ύπνου του μεσημεριού που ήταν ο απόλυτος σεβασμός για τους γείτονες, με θρησκευτική σχεδόν κατάνυξη όπου ο καθένας διάλεγε ένα πεύκο για να βάλλει το κρεβάτι του αποκάτω και «να το βουλώσει» να προσπαθήσει να κοιμηθεί ή να τουμπεκιαστεί για δυο-τρείς ώρες και να σηκωθεί το απόγευμα για ένα μυρωδάτο καφέ «τούρκικο» ώσπου ν’ αρχίσουν να κόκκινο-πορτοκαλίζουν τα χρώματα του δειλινού μέσα στην έντονη μυρουδιά των πεύκων αν δεν είχαμε ξεκινήσει για το απογευματινό -και το καλύτερο – μπάνιο στην θάλασσα που τότε ήταν πια λιγότερο –έως καθόλου- ταραγμένη και οι αστερίες ξάπλωναν νωχελικά στην παραλία ανάμεσα στις πέτρες και τα φύκια.
Ο Μίμης ο Φωτόπουλος με το σπίτι του πιο πίσω απ’ το δικό μας που είχανε γνωριστεί με τον μπαμπά στην Ελ-Ντάμπα -στην εξορία στην Αίγυπτο – ερχότανε πιο σπάνια γιατί είχε και καλοκαιρινές επιθεωρήσεις και δουλειές στο θέατρο- όλοι οι άλλοι ήμασταν από την επομένη του κλεισίματος των σχολείων μέχρι την παραμονή του ανοίγματος τον Σεπτέμβριο όλο το καλοκαίρι εκεί και παραθερίζαμε. Η λέξη «διακοπές» δεν υπήρχε τότε.
Ίσως κάποιοι –σπάνια- να πήγαιναν ένα ταξίδι για να επισκεφτούν κάποιους στην Ευρώπη, τις Ηνωμένες Πολιτείες ή την Αυστραλία αλλά αυτό ήταν εξαίρεση. Οι Έλληνες παραθέριζαν τότε. Δεν έκαναν ή δεν πήγαιναν «διακοπές» Έννοια που δυσκολεύτηκα πολύ να συνηθίσω αργότερα- μέχρι και σήμερα.
Το Μάτι του μεσημεριού. Ο οφθαλμός του λέοντα. Όπου δραπετεύαμε νυχοπατώντας αθόρυβα τα μεσημέρια για να συναντηθούμε με άλλους της ηλικίας μας –αγόρια και κορίτσια- στα ξέφωτα κάτω από πεύκα, με βλάστηση που μας έκρυβε από τα μάτια των περιέργων και των συγγενών, όταν άρχιζαν τα ξεγυμνώματα, με απόλυτο αισθησιασμό και οι πρώτες σεξουαλικές αναφορές , ο θαυμασμός, το δέος, οι ανατριχίλες και το κυνήγι της χελώνας.
Η παραλία μας, η μικρή δεξιά από την μεγάλη όπου συνέβαινε κάτι σαν ένα άτυπο face-control στους άσχετους. Τα «καλημέρα» και τα «καλησπέρα» εκεί είχαν κάτι το συνωμοτικό γιατί οι άσχετοι δεν τα εισέπρατταν και ένιωθαν παρείσακτοι και έφευγαν πολύ γρήγορα και δεν ξανάρχονταν. Ερχόταν ο Αντρέας Παπαντρέου εκεί τότε για ένα γρήγορο «κρόουλ» κάθε ηλιοβασίλεμα. Νοίκιαζαν ένα δίπατο σπίτι στο δρόμο μας για την παραλία και τα παιδιά τους –ο μετέπειτα ΓΑΠ, ο Αντρίκος η Σοφούλα κλπ σαν φοβισμένα κοτοπουλάκια ερχόντουσαν τα καημένα καθημερινά σ’ αυτήν την παραλία και τα λυπόμασταν με τους άνδρες της Ασφάλειας να προσπαθούν με το σκούρο κοστούμι και την κάλτσα πετσετέ με το σκαρπίνι να βουτά στην άμμο και να βρέχεται μες στο ντάλα μεσημέρι, προσπαθώντας να τα βάλουν σε μια φουσκωτή σχεδία που είχαν προσφάτων αποκτήσει. Όλοι θέλαμε να παίξουμε με την Σοφούλα με τα γαλανά της-ξεπλυμένα ματάκια σαν τα κοτοπουλάκια που κυκλοφορούνε το Πάσχα για τα σπίτια. Δεκαετίες αργότερα βρεθήκαμε πάλι γείτονες στην Ν.Ερυθραία στην ίδια απόσταση μερικών εκατοντάδων μέτρων.
Λουλούδια, φεγγάρια, άστρα, πέτρες, αέρας, πουλιά, µνήµες, µια κανάτα, ένα λεµόνι, ένα χαµόγελο –το οτιδήποτε– γίνονται πύλη µυσταγωγική για να περάσει ο Έρωτας για την Πηγή που συγκρατεί τους κόσµους.
Και μια μέρα του φθινόπωρου του ’63 θαρρώ, φωνές και κλάματα. Γκρεμίζουνε την παραλία μας. Ανατινάζουνε τους βράχους με δυναμίτη για να φτιάξουν ένα ξενοδοχείο εκεί επάνω. Costa-Ricka νομίζω το λέγανε. Κάθε έκρηξη και ένα μπουμπουνητό στα σωθικά μου. Τραντάγματα συσκότισης και τέλος. Δεν άντεχα να πλησιάσω –δεν επιτρεπόταν κιόλας, μου γκρέμιζαν την Αγάπη μου. Ένα μνημείο. Τα παιδικά μου χρόνια. Σκοτάδι. Αυτοί το ΄λεγαν:»πρόδο» και σε καμαν να αντιπαθείς την πρόοδο εν τέλει αν είναι να γκρεμίζουν το τέλειο για να φτιάξουν μια ηλίθια κατασκευή. Ποτέ δεν πήγαμε να κολυμπήσουμε εκεί. Ποτέ δεν θα μπορούσαμε. Πρέπει να άλλαξε ονόματα και ίσως τώρα να κάηκε. Δεν ξέρω. Κάποια στιγμή θα μάθω.
Οδός Τρίτωνος,
Μάτι, Αττικής- η πρώτη Αγάπη
Παρασκευή 8 Ιουνίου 2018
Αρκαδικό Βήμα Ιούνιος 2018 - «Karytaina of Europe: από το κάστρο των Φράγκων στο ορμητήριο της Ελληνικής Επανάστασης και στον ιστορικό τόπο του σήμερα»
Αρκαδικό Βήμα Ιούνιος 2018
- «Karytaina of Europe: από το κάστρο των Φράγκων στο ορμητήριο της Ελληνικής Επανάστασης και στον ιστορικό τόπο του σήμερα»
- Οικοτουρισμός μια εναλλακτική μορφή Τουρισμού μέσα από την Κοινωνική Οικονομία
- Ευρωπαϊκό Έτος Πολιτιστικής κληρονομιάς 2018 - Το 2ο εργαστήρι παραδοσιακής τέχνης της πέτρας στα Λαγκάδια Γορτυνίας από 30 Ιουλίου έως 5 Αυγούστου 2018
- "Η πολιτική φιλοσοφία ως ηθική" για το βιβλίο του Κώστα Λάμπου με τίτλο "Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας" γράφει ο Φώτης Καγγελάρης κ.ά.
- Αντίο στον Πολυνίκη Παπούλια από το Ψάρι Γορτυνίας
διαβάστε ψηφιακά ολόκληρη την εφημερίδα εδώ
selides-arkadiko.blogspot.com/Παρασκευή 9 Φεβρουαρίου 2018
Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017
Η χοροεσπερίδα του Συλλόγου Αρκάδων Νέας Μάκρης, Ραφήνας, Μαραθώνα "Θ. Κολοκοτρώνης" την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 2017 και ώρα 13.00 το μεσημέρι στην ταβέρνα "Ο ΓΙΩΡΓΟΣ" στη Νέα Μάκρη
Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η
Ο Σύλλογος Αρκάδων Νέας Μάκρης, Ραφήνας, Μαραθώνα "Θ. Κολοκοτρώνης"
Σας προσκαλεί στο χρονιάτικο μουσικό μας γλέντι
την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 2017
και ώρα 13.00 το μεσημέρι
στην ταβέρνα "Ο ΓΙΩΡΓΟΣ"
Λ. Μαραθώνος 193, Νέα Μάκρη
~~~~~~~
Καλό φαγητό, άφθονο κρασί
Ζωντανή μουσική
με την ορχήστρα και το κλαρίνο του Κατσίγιαννη.
Το Διοικητικό Συμβούλιο
~~~~~~~
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 6974 137474 Πέτρος Κατσής
~~~~~~~
Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2017
Ο Πέτρος Κατσής μιλά στην παρουσίαση του βιβλίου της γιατρίνας Ελευθερίας Κρικέλη: "ΑΠΟ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΣΕ ΑΥΓΟΥΣΤΟ"
ΕΚΔΗΛΩΣΗ
Ομιλία, χαιρετισμός του Πέτρου Κατσή
προέδρου του Συλλόγου Αρκάδων Ραφήνας,
Νέας Μάκρης και Μαραθώνα "Ο Θ. Κολοκοτρώνης"
Πατριώτες – Πατριώτισσες,
Αγαπητοί φίλοι, συνάνθρωποι.
Καλή σας ημέρα και σας ευχαριστούμε για την παρουσία σας εδώ.
Με την ευκαιρία της παρουσίασης του βιβλίου της γιατρίνας Ελευθερίας Κρικέλη: ΑΠΟ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΣΕ ΑΥΓΟΥΣΤΟ όπου γράφει για πραγματικά γεγονότων σε σχέση με τη μεταμόσχευση οργάνων, θα καταπιαστούμε μ’ ένα θέμα που προβληματίζει τη σύγχρονη κοινωνία εδώ και δεκαετίες: Τη μεταμόσχευση οργάνων.
Οι περισσότεροι από εμάς έχουν ένα γνωστό, ένα φίλο, ένα συγγενή, ή, σίγουρα, έχουν ακούσει για κάποιο δότη ή δέκτη οργάνων.
- Έχουμε, όμως, συνειδητοποιήσει την έννοια της μεταμόσχευσης οργάνων;
- Έχουμε κατανοήσει το πόσο απαραίτητη πράξη είναι;
Δυστυχώς, η χώρα μας κατέχει μία από τις χαμηλότερες θέσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσον αφορά τους δωρητές οργάνων.
Για αυτό το γεγονός θεωρείται υπεύθυνο το κράτος, το οποίο
1. Δεν έχει χαράξει μια σταθερή πολιτική για το συγκεκριμένο θέμα,
2. Δεν έχει φροντίσει να υπάρχει εξειδικευμένο προσωπικό στα νοσοκομεία και
3. Δεν φροντίζει να υπάρχει αρκετή ενημέρωση των πολιτών.
Γιατί, όλα αυτά, πετυχαίνονται μόνο με κρατική και δημόσια ευθύνη, δίχως να παρέμβουν ιδιώτες και επιχειρηματίες στον τομέα αυτό.
Σήμερα, εδώ, θα προσπαθήσουμε να ενημερωθούμε, ώστε να κατανοήσουμε όλοι καλύτερα το ρόλο της μεταμόσχευσης και της δωρεάς οργάνων.
Το 1967, ο ιατρός Κρίστιαν Μπάρναρντ, έκανε την πρώτη επιτυχημένη μεταμόσχευση καρδιάς. Τα λόγια του ήταν τα εξής:
«Χίλιες φορές να μεταμοσχεύσω μια καρδιά, παρά να τη θάψεις στο χώμα να τη φάνε τα σκουλήκια».
Έτσι, λοιπόν, μπορεί, ένας άνθρωπος που σήμερα ίσως είναι στο σκοτάδι, να γίνει η αιτία, ένας άλλος άνθρωπος να ξυπνήσει αύριο το πρωί και να δει τον ήλιο.
Σίγουρα, κάποιοι από εμάς φοβούνται.
Κάποιοι, ίσως να υποστηρίζουν ότι είναι αμαρτία.
Όμως, είναι φανερό πως η Μεταμόσχευση
είναι η ύψιστη πράξη αλληλεγγύης και αυτοθυσίας.
Είναι πράξη ανθρωπιάς.
Ας έχουμε κατά νου ότι βάσει ερευνών, σχεδόν ολόκληρο το ανθρώπινο σώμα μπορεί να μεταμοσχευθεί.
Αυτή τη στιγμή, κάθε 27 λεπτά, γίνεται μια επέμβαση μεταμόσχευσης.
Όμως, κάθε 2 ώρες και 24 λεπτά, κάποιος άνθρωπος πεθαίνει περιμένοντας στη λίστα αναμονής μοσχευμάτων, ξέροντας ότι το 91% των ασθενών που δέχονται μόσχευμα καταφέρνει να επιβιώσει.
Σε αυτό το σημείο, να ευχαριστήσουμε, την κυρία Κρικέλη για την ευκαιρία και τις πληροφορίες που μας έφερε και να παραδώσουμε τη σκυτάλη στους ειδικούς επί του θέματος.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)